Office of the High Representative
Valentin INZKO
Ako se PRESUDA Br. 91. Međunarodnog suda pravde o Srebrenici, doneta 16.2.2007. na 201 strani osporava i nakon 13 godina, onda Sud - bez obzira što je postupak vodio 14 godina i uz učešće 15 sudija - verovatno nije pružio dovoljno jasnih i ubedljivih dokaza -, koji sudbinu Srebrenice uzročno-posledično povezuju npr.:
sa Islamskom deklaracijom; sa ummetom; sa stvaranjem koridora Bihać-Turska-Indonezija; sa sudbinom ubijenog srpskog stanovništva i spaljenih srpskih sela sa tog područja; sa razmenom teritorija; sa stvaranjerm muslimanskog entiteta, koji obuhvata Sarajevo sa opštinama: Ilidža, Vogošća, Rajlovac...; sa „Prvim Bošnjačkim saborom“ (27.9.1993.); sa navodnim Klintonovim predlogom o žrtvovanju 5000 izbeglica; sa dogovorima o podeli BiH (9.1.1994.); sa Vašingtonskim sporazumom (21.3.1994.); sa „Splitskim sporazumom (22.7.1995.); sa zauzimanjem AP Zapadna Bosna F. Abdića; sa „Olujom“; sa rezolucijama SB UN i Generalne skupštine UN i sl.
Verovatno - da bi se zaustavila dalja osporavanja, na Vas se vrši pritisak da iskoristite „svoja ovlašćenja“ i donesete zakon o zabrani osporavanja genocida pod pretnjom zatvorske kazne. Tako ste 21.11.2020., kao gost udarnog TV dnevnika https://www.youtube.com/watch?v=58TRfwY0w-g , na pitanje voditelja - da li ćete doneti taj zakon do 11.7.2021. godine -, izjavili da ste spremni za to, da u Austriji postoji takav zakon i da je jedno lice već kažnjeno kaznom zatvora od tri godine zbog negiranja genocida.
Nije sporno da takav zakon može doneti Skupština BiH, ako dobije saglasnost Srba, ali Vi takva „ovlašćenja“ nemate niti ih je imao Vaš prethodnik Pedi Ešdaun, kada je samovlasno donosio zakone, smenjivao funkcionere Republike Srpske i sl.
Inače, osporavanje Presude može se vršiti po dva osnova, i to:
osporavanjem merituma Presude - kao rezultata slobodno izražene volje sudija ili
osporavanjem legalnosti rada Suda – jer volja sudija u ovom slučaju nije slobodna već je strogo ograničena: Statutom, Konvencijom o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, Poveljom i odlukama UN. Povreda ovih propisa uzrokuje manjkavost presude – i u prilogu se nalaze dokazi o nedopuštenosti pokretanja i vođenja predmetnog postupka, a time i donošenja osporene Presude 26.2.2007.
Prilozi:
NEDOPUšTENOST SUDSKOG POSTUPKA
kao osnov za obavezno odbacivanje Tužbe:
Optužujući Jugoslaviju (Srbiju i Crnu Goru) - da je izvršila zločin genocida - djelimičnim uništavanjem i nastojanjem da uništi u cjelosti, etničke ili vjerske grupe, u okviru ali i izvan teritorije BiH (Albance, muslimane iz Sandžaka, Hrvate, Mađare, kao i ostale manjine (368)), posebno muslimansko stanovništvo – Vlada BiH (bez saglasnosti i na štetu Srba, kao trećeg konstitutivnog naroda) podnela je TUŽBU br. 91 Međunarodnom sudu pravde 20.3.1993. godine.
Nesporno je, da u vreme podnošenja Tužbe (1993) nije postojao genocid izvršen od strane Srbije nad: Hrvatima i „posebno nad muslimanskim stanovništvom“ na teritoriji BiH ili Srebrenici niti izvan teritorije BiH. U to vreme, pa sve do 1.11.2000. godine nisu postojale tužene države (Jugoslavija ili Srbija), pa nije mogao postojati ni međudržavni sukob – što dokazuju rezolucije SB UN i Generalne skupštine UN (u prilogu).
To su bili razlozi da je Sud morao ODMAH da odbaci Tužbu, a ne da čeka 14 godina da se podese „uslovi“ za donošenje Presude.
Na taj način, suprotno obavezujućim odlukama SB UN, odlukama Generalne skupštine UN i Statutu Međunarodnog suda pravde – Sud je doneo PRESUDU (26.2.2007.) kojom konstatuje:
da država SRBIJA nije izvršila genocid (koji se desio pre nastanka države Srbije), nije izvršila udruživanje radi izvršenja genocida, nije saučesnik u genocidu… na teritoriji BiH i u Srebrenici,
da je država SRBIJA, u vezi genocida izvršenog u Srebrenici u julu 1995. godine, prekršila obavezu sprečavanja genocida prema „Konvenciji o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida“, da nije preduzela sve mere koje su bile u njenoj moći da spreči genocid u Srebrenici u julu 1995. godine.…………....
………… Obrazloženje i dokazi ….………
Nakon raspada SFRJ uz kršenje Helsinške povelje (koja predviđa uzajamnu garanciju poštovanja teritorijalnog integriteta potpisnica) i stvaranja novih država 1992. godine, SB UN i Generalna skupština UN doneli su 19.9.1992. godine Rezoluciju br. 777 (pr.2) i odluku 47/1 (pr.3), kojima konstatuju da je SFRJ prestala da postoji, a da ostatak SFRJ ne može da automatski nastaviti članstvo bivše Jugoslavije u UN već mora da podnese prijavu za prijem u članstvo UN, kao potpuno nova država i da do tada neće učestvovati u radu Generalne skupštine.
Postupajući po odlukama UN, ostatak dotadašnje Jugoslavije, pod nazivom Savezna Republika Jugoslavija, podneo je 30.10.2000. godine „Prijavu za prijem u članstvo Ujedinjenih nacija“ (pr.4) uz rezervu da se: „ne smatra vezanom članom IX Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, i stoga, pre nego što bi bilo koji spor bio validno pokrenut pred Međunarodnim sudom pravde, a čiji je učesnik Savezna Republika Jugoslavija, potrebna je specijalna i izričita saglasnost SRJ u svakom slučaju."
Postupajući po Prijavi, Generalna skupština UN donela je 1.11.2000. godine Rezoluciju A/Res/55/12 (pr.5) o prijemu Savezne Republike Jugoslavije (SRJ), kao NOVE DRŽAVE, u članstvo Ujedinjenih nacija počev od 1.11.2000. godine.
Tri godine kasnije (4.3.2003.) SRJ je promenila naziv u „Srbija i Crna Gora“.
šest godina nakon registracije SRJ, nakon neustavnog osamostaljivanja Crne Gore (Odlukom prisutnih a ne odlukom 2/3 svih poslanika 3.6.2006.), Republika Srbija podnela je Prijavu UN, gde je upisana retroaktivno pod datumom 1.11.2000. godine.
----- * -----
Prema članu 35. Statuta Međunarodnog suda pravde, postupak pred Sudom mogu pokretati i voditi države članice UN (strane ugovornice), a Konvencija o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida može se primenjivati prema njima ukoliko prihvate tu Konvenciju i ukoliko nisu izjavile rezerve u vezi njene primene.
Ti osnovni procesni uslovi nisu bili ispunjeni.
- U trenutku podnošenja tužbe (20.3.1993.), godine Republika BiH bila je punopravna članica UN, gde je primljena 22.5.1992. godine.
- Savezna republika Jugoslavija (SRJ) primljena je u članstvo UN - kao nova država - tek na dan 1.11.2000. godine, odakle je izbačena 23.9.1992. godine.
- Republika Srbija je kao 190. država evidentirana kao članica UN sa istim danom 1.11.2000. godine
- S obzirom da SRJ, a zatim i Srbija nisu postojale kao članice UN na dan 29.4.1999., kada je SRJ pokrenula 8 sporova protiv država NATO (SAD, V. Britanije, Nemačke, Francuske, Italije, Holandije, Belgije, Kanade, Portugalija i španije) zbog agresije i bombardovanja Srbije -, Sud se oglasio nenadležnim sa obrazloženjem:
U vreme bombardovanja SRJ nije bila članica UN prema Rezoluciji br. 777 SB UN 19.9.1992. godine (pr.2) i Rezoluciji br. 47/1 Generalne skupštine UN od 22.9.1992. godine (pr.3), pa SRJ, u vreme podnošenja tužbe – 29. aprila 1999. godine nije bila strana Statuta, koji u čl. 35. st.1. propisuje da je „Sud dostupan svim državama stranama Statuta“.
S obzirom da je SRJ kao država primljena u članstvo UN Rezolucijom Generalne skupštine UN br. 55/12 od 1.11.2000. godine (pr.5), a da je Srbija postala samostalna država 3.6.2006. godine – Sud je MORAO da se oglasi NENADLEŽNIM u predmetnom postupku BiH protiv Jugoslavije/Srbije.
Pored toga, kao u slučaju odbacivanja tužbe SRJ protiv osam NATO država, iz istih razloga, Sud je morao da se oglasi nenadležnim i u predmetnom postupku.
----- * -----
PRESUDU, na 201 strani Sud je doneo 26.2.2007. godine odbijajući da primeni očigledno primenljive propise i kriterijume na štetu Srbije - koja kao država ne samo da nije postojala u vreme podnošenja Tužbe BiH (20.3.1993.), nego nije postojala ni narednih 13 godina – sve do 3.6.2006.
što se tiče tužene Jugoslavije (Srbija i Crna Gora) u Rezoluciji 47/1 Generalne skupštine UN (pr.3) stoji da ne postoji automatski kontinuitet između SFRJ, koja se raspala, i SRJ već da SRJ treba da podnese zahtev za članstvo u UN i da ne može da učestvuje u radu Generalne skupštine.
Inače, država Srbija do danas nije potpisala Konvenciju o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, niti je prihvatila STATUT Međunarodnog suda pravde.
Prilikom podnošenja Tužbe, a ni nakon toga, BiH nije pružila dokaz da se u vreme podnošenja tužbe (1993) desio genocid, što je bio razlog više da Sud odbije, odnosno odbaci tužbu zbog nepostojanja pasivne legitimacije na strani tuženog.
Pored toga, tokom postupka, koji nije bio međunarodni, BiH nije imala ni aktivnu legitimaciju u trenutku podnošenja tužbe iz dva razloga. Do nezavisnosti BiH došlo je kršenjem pomenute Helsinške povelje, kao i narušavanjem konstitutivnosti i konsenzusa sva tri naroda. Bez saglasnosti srpskog naroda, uz učešće samo bosanskih Hrvata i Muslimana u Skupštini BiH, a zatim i na nelegalnom Referendumu, proglašeno je otcepljenje BiH od SFRJ, što srpski narod nije prihvatio, kao što se nikada nije saglasio sa podnošenjem navedene tužbe.
Da bi zaštitio svoje interese i sprečio nastavak genocida počinjenog i tokom Drugog svetskog rata (dok je BiH bila deo marionetske "NDH"), Srpski narod formirao je Republiku Srpsku 9. januara 1992., čiji subjektivitet priznaje i Dejtonski sporazum, pa se ne može smatrati, da su lica -, koja su podnela tužbu u ime BiH -, legalni i legitimni predstavnici i srpskog naroda. Pored toga, ne može se smatrati da je sa podnošenjem tužbe bio saglasan i celokupni Muslimanski narod u BiH (npr. Muslimani u AP Zapadna Bosna) čiji je predstavnik Fikret ABDIĆ na izborima u BiH dobio više glasova od Alije Izetbegovića…
Nakon postignutih dogovora, povlačenja AR BiH marta 1995. iz Srebrenice u Sarajevo, sa Naserom Orićem i komandom iz Srebrenice u Sarajevo marta 1995. godine, radi preuzimanja Sarajeva i preduzimanja zajedničkih akcija sa hrvatskom vojskom prema Bihaću radi uklanjanja AP Zapadne Bosne Fikreta Abdića i sl. - prestalo je interesovanje za Srebrenicu ...
To je verovatno bio razlog da, masakr i nestanak lica po napuštanju Srebrenice 13.7.1995. godine nije pominjan narednih 5 meseci, pa čak nije pomenut ni jednom rečju tokom dejtonskih i pariskih razgovora 14.12.1995. godine.
O ovim događanjima u Presudi od 26.2.2007. godine navodi se (par.278):
„U toku nekoliko dana, oko 25.000 bosanskih muslimana, većinom žena, djece i starih ljudi, koji su živjeli na ovom području, bili su primorani iseliti se… Muškarci Srebrenice, vojnosposobni bosanski muslimani, doživjeli su drugu sudbinu.... Više od 7000 ljudi nikada više nije viđeno“ (IT-98-33-T, Presuda, 2. august 2001, paragraf 1,..).
(293) „… Sudsko vijeće ima pravo zaključiti da bi uništavanje tako velikog broja muškaraca, jedne petine ukupnog stanovništva Srebrenice, „‘neminovno dovelo do fizičkog nestanka bosanskih muslimana, stanovnika Srebrenice“… (IT-98-33A, Presuda Žalbenog vijeća, 19.april 2004., paragrafi 28-33).
(296) „Stanovništvo bosanskih muslimana u Srebrenici, prije nego što su je zauzele snage VRS 1995. brojalo je oko četrdeset hiljada ljudi“.
Ova Presuda doneta je 14 godina od podnošenja Tužbe jer do 13.7.1995, nije postojao zločin koji bi se "mogao" kvalifikovati kao genocid, a do 1.11.2000. odnosno do 3.6.2006. godine nije postojao tuženi – sa statusom članice UN.
Autor BiH Tužbe Francis A. BOYLE – Profesor Internacionalng prava na Čikaškom univerzitetu, uoči rasprave i donošenja Presude u Hagu 27.2.2006. (mesec dana pre osamostaljivanja Crne Gore i stvaranja države Srbije) istakao je uverenje da će Sud prihvatiti Tužbu i da će se ići pred SB UN radi njene potvrde - sugerišući vlastima BiH da suđenje i očekivanu presudu iskoriste kako bi bila ukinuta Republika Srpska, pošto Srbija nema sto milijardi dolara za plaćanje štete…
Da bi se Srbija naterala da prizna genocid i da bi se kaznila, kao što je to 9 godina ranije najavio prof. Bojl, - Velika Britanija je 15.6.215. godine podnela predlog Rezolucije SB UN, kojom je tražila: priznanje genocida, zabranu poricanja genocida, ugradnja genocida u obrazovni program, obezbeđivanje pravde za žrtve i dugoročne podrške preživelima…
Istovremeno, ovim predlogom Rezolucije protiv Srbije i Republike Srpske data je podrška Dejtonskom sporazumu i opstanku samo Federacije BiH…
Zahvaljujući ruskom vetu Rezolucija nije usvojena 8.7.2015. godine i pored velikih pritisaka u SB UN.
